czwartek, 26 lipca 2012

Rock'N'Rolla *****

Wiem, wiem 5* dla utrzymanego w lekkim tonie filmu gangsterskiego to dla większości osób pewnie absurd. No cóż mam słabość do komedii gangsterskich Guya Ritchiego, a "Rocknrolla" wytrzymuje porównania z wcześniejszym "Przekrętem", jak i chyba moim ulubionym filmem tego reżysera czyli "Porachunkami".

Brakuje co prawda Jasona Stathama, jak dla mnie będącego samemu w sobie uosobieniem Ritchie'owskich bohaterów, trochę zbyt pewnych siebie twardzieli z ironicznym uśmiechem dostarczają jedną błyskotliwie bezczelną linijkę za drugą, ale mimo to liczba znakomitości brytyjskiego kina pojawiających się w początkowych napisach może przyprawić o zawrót głowy. Tom Wilkinson jako gangster starej szkoły, jego prawa ręka, prawdziwy twardziel Mark Strong, Gerald Butler jako nie do końca rozgarnięty młody oprych, szalony i wiecznie przyćpany rockendrollowiec Toby Kebell, a dla ozdoby śliczna Thandie Newton w roli znudzonej księgowej szukającej adrenaliny w bardzo nieodpowiednich miejscach.

Jest tu wszystko za co świat pokochał filmy Guya Ritchiego. Pokręcona intryga za którą ciężko nadążyć, błyskotliwe i przewrotne dialogi, postacie dalece niedoskonałe, których jednak nie sposób nie polubić, klimatyczna i spójna oprawa wizualna, no i absolutnie fantastyczna muzyka. Polecam chociażby:

Fabuła choć jak we wszystkich tego typu filmach ma służyć przede wszystkim rozrywce, nie pozbawiona jest odniesień do aktualnej (na 2008 rok choć w dużej mierze i dziś) rzeczywistości. Stosunek Brytyjczyków do rosnącej liczby emigrantów, "nowe" pieniądze napływające do Londynu z miejsc takich jak Rosja (nietrudno zauważyć, że postać grana przez Karela Rodena jest wzorowana na Romanie Abramowiczu), czy bańka na rynku nieruchomości.

Ale nie oszukujmy się. To ma być i jest 100% eskapizm. Jeśli przymknie się oko na drobne nielogiczności scenariusza, i zanurzy, bez zadawania zbędnych pytań, w kreślonym kamerą Guya Ritchiego świecie londyńskiego półświatka, to gdy po prawie dwóch godzinach zaczynają lecieć napisy końcowe aż żal, że to koniec i na kolejne jego dzieło nakręcone w tej konwencji (mimo padającej na koniec obietnicy, że bohaterowie powrócą) przyjdzie nam jeszcze długo poczekać, gdyż ostatnio niestety bardziej interesuje go opowiadanie o Sherlocku Holmesie... Cóż na deser trailer:


RocknRolla przez MyMovies_International


środa, 18 lipca 2012

Szpieg ***

Ostatnio narzekałem, że brakuje mi błyskotliwego filmu szpiegowskiego z inteligentną intrygą. "Szpieg" Tomasa Alfredsona opowiada o śledztwie prowadzonym przez George'a Smileya (Gary Oldman), mającym na celu wykrycie podwójnego agenta zakonspirowanego w brytyjskim wywiadzie. Thriller, reklamowany jako "dwugodzinny orgazm", na pewno nie dostarczył mi takiej satysfakcji. Co gorsze, momentami wywoływał u mnie nawet lekkie oznaki znużenia i narastającego ziewania.

To co odróżnia "Szpiega" od współczesnych superprodukcji, to na pewno kameralność, stonowanie, subtelność formy. W filmie nie ma bijatyk, można odpocząć od efektów specjalnych, rozlewu krwi i szalonych pościgów. Tylko czy akcja musi się rozgrywać w aż tak ślamazarnym tempie? Oglądając ten thriller miałem wrażenie, że obserwuję teatr telewizji, a nie film fabularny. Akcja jest statyczna, bohaterowie prowadzą ze sobą dialogi z reguły w dużych, zamkniętych pomieszczeniach, nie czuć za bardzo dreszczyku emocji. Owszem motyw kryminalny jest ciekawy (przyznaję, że zagmatwany, trzeba się mocno skupić, aby nie stracić wątku), ale cała otoczka fabularna jest dla mnie raczej ciężkostrawna (brakuje mi po prostu poczucia humoru, nieco sarkazmu i ironii). Wszyscy bohaterowie (poza postacią Colina Firtha, który trochę się odróżnia charakterem od pozostałych) są do siebie podobni - pochmurni, nieufni, zgorzkniali. Cóż, pewnie praca w brytyjskim (i nie tylko) wywiadzie tak mocno deformuje ludzką psychikę.

Aktorsko film wygląda nieźle. Dobry jest Oldman, chociaż nie przesadzałbym w nadmiernym gloryfikowaniu jego gry. Wyróżnia się Firth i - mniej u nas znany - Mark Strong. Trochę za szybko znika John Hurt. Na plus filmu na pewno należy zaliczyć zakończenie - mocno gorzkie i uświadamiające, że działania wywiadu niczym się nie różnią od krwawych porachunków mafii.

Ogólnie film do obejrzenia, ale nie rozumiem zachwytów nad nim. Może to z powodu nostalgii za umierającym gatunkiem, jakim powoli niestety staje się thriller szpiegowski?



wtorek, 3 lipca 2012

Chciwość ****

Bardzo lubię filmy opowiadające o mechanizmach władzy czy też o rozgrywkach pozakulisowych na wysokich szczeblach urzędniczych. Sposób ukazania osób, które za wszelką cenę próbują się utrzymać na swoich stołkach, umiejętnie lawirują, tak aby zniszczyć konkurenta, czy też przystosować się do otaczającej rzeczywistości i osiągnąć jak najwięcej korzyści dla siebie, jest zawsze zjawiskiem wartym obejrzenia. A jak do tego jeszcze dodać szereg znakomitych aktorów, którzy potrafią te wszystkie schematy i meandry urzeczywistnić - to nic tylko cieszyć się i oglądać.

"Chciwość" J.C. Chandora przedstawia wszystkie te zjawiska w mniejszym lub większym stopniu. Film opowiada o kryzysie potężnej firmy inwestycyjnej na Wall Street, co może skutkować jej bankructwem i fatalnymi konsekwencjami dla gospodarki i finansów Stanów Zjednoczonych. Na trop afery, która może przynieść poważne straty, wpada młody analityk finansowy Peter Sullivan grany przez Zacharego Quinto (czy tylko mi przypomina on Cesca Fabregasa, czy cały czas jeszcze za bardzo żyję Euro 2012? ;)

Już sam początek jest mocny. Z pracy zostaje zwolniony szef Petera - Eric Dale (grany przez Stanleya Tucciego). W momencie jego odejścia widzimy całą bezduszność machiny biurokratycznej, czyli brak poszanowania dla zasług, stażu pracy, zero prywatności (wszyscy pracownicy siedzą w open space, gdzie praktycznie można wszystko zobaczyć i usłyszeć), wreszcie brak solidarności zawodowej. Dale zostaje wyrzucony ze skutkiem natychmiastowym z pracy, traci od razu służbowy telefon komórkowy, z dnia na dzień staje się nikim. W filmie są też inne smakowite momenty mówiące o współczesnym świecie. Chociażby świetna scena, gdy bohaterowie grani przez Demi Moore i Simona Bakera jadą windą, poruszając trudne tematy, a obok nich stoi niczego nieświadoma sprzątaczka, nie mająca zielonego pojęcia, że jest świadkiem poważnej dyskusji na temat przyszłości finansów Stanów Zjednoczonych. Jest to trafne odzwierciedlenie rzeczywistości, bo ile razy słuchamy wywodów ekonomicznych speców, nie zdając sobie do końca sprawy z powagi sytuacji, dopóki rzeczywisty problem nas nie dosięgnie?

Znakomicie wypadają też sceny pomiędzy bohaterami granymi przez Kevina Spaceya (po fatalnej komedii "Szefowie wrogowie" znowu uwierzyłem w wielkość tego pana) i Jeremiego Ironsa. Pierwszy z nich początkowo bardziej żałuje swojego chorego psa niż zwalnianych ludzi. Później pojawiają się w nim skrupuły i rozterki. Drugi jest już na tyle zepsuty, że nic go zupełnie nie rusza. W ogóle aktorstwo w filmie jest na wysokim poziomie.

Film wymaga dużego skupienia i - prawdę mówiąc - myślę, że jeśli chce się wyłapać wszystkie niuanse i smaczki w nim zawarte, to należy go obejrzeć przynajmniej ze dwa razy. W każdym razie ja musiałem sobie później pewne sceny odtwarzać raz jeszcze, żeby wyłapać ich sens. Nieporozumieniem jest dla mnie nazywanie tego filmu thrillerem - bowiem nie ma w nim żadnych elementów typowych dla tego gatunku. Niewątpliwie zabrakło mi w tej historii skupienia się bardziej na jednym bohaterze, a nie na wielu - jak czyni to ten dramat. Wszystkie główne postaci są wyraziste, ale nie udaje nam się do końca ich poznać, zrozumieć motywy ich działań (chociaż tytuł filmu odnosi się na pewno do motywów zachowań postaci odgrywanych przez Ironsa i Bakera). W pewnym momencie znika mi młody analityk, który pod koniec filmu ma dostać propozycję awansu od "szefa wszystkich szefów" granego przez Ironsa. Czy ambitny i inteligentny Sullivan zachowa swoją tożsamość? Czy też zostanie pochłonięty przez bezduszne i brutalne mechanizmy władzy? To pytanie pozostaje bez odpowiedzi, bowiem film nie daje gotowych recept ani nie moralizuje. Pozostawia tylko widza w sporej zadumie, kto tak naprawdę nami rządzi i jak tzw. elita potrafi manipulować przeciętnymi pożeraczami chleba. Niewesoła to niestety refleksja. Ale czy dzieło Chandora odkrywa pod tym względem Amerykę? Nie wydaje mi się. Tak czy siak - film warty obejrzenia.

"Ich troje" w windzie ;)